Powrót do pracy po długiej chorobie

Zgodnie z art. 53 ustawy Kodeks pracy „pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:

1. dłużej niż 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,
2. dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową”.

Pracodawca powinien w miarę możliwości ponownie zatrudnić pracownika, który w okresie 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, z przyczyn wymienionych wyżej, zgłosi swój powrót do pracy niezwłocznie po ustaniu tych przyczyn.

Według ustalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, jeżeli zachodzą okoliczności przewidziane w § 5, to pracownik ma roszczenie o zawarcie z nim umowy o pracę. Może on także dochodzić odszkodowania za okres pozostawania bez pracy, jeżeli pracodawca – wbrew obowiązkowi wynikającemu z tego przepisu – nie zawarł z nim umowy w terminie niezwłocznym, licząc od możliwości ponownego zatrudnienia pracownika zgłaszającego swój powrót. Możliwość zatrudnienia należy rozpatrywać nie tylko w odniesieniu do rodzaju pracy uprzednio wykonywanej przez pracownika, ale także z uwzględnieniem jego kwalifikacji. O istnieniu możliwości ponownego zatrudnienia pracownika należy wnioskować na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, w szczególności mając na uwadze, czy pracodawca zatrudnia – po zgłoszeniu przez pracownika powrotu do pracy – inne osoby, których pracę mógłby wykonywać pracownik zgłaszający powrót do pracy. Po zgłoszeniu tego zamiaru przez pracownika zatrudnienie przez pracodawcę innej osoby nie pozbawia pracownika roszczenia o zawarcie umowy, jeżeli praca wykonywana przez tę inną osobę mogła być świadczona przez pracownika zgłaszającego powrót do pracy.

Artykuł 53 § 5 stosuje się odpowiednio do pracownika, który zgłosi swój powrót do pracodawcy niezwłocznie po wyczerpaniu świadczenia rehabilitacyjnego, choćby nastąpiło to po upływie 6 miesięcy po rozwiązaniu stosunku pracy. Według Sądu Najwyższego „pracownikowi, który po rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 jest nadal niezdolny do pracy i z tego tytułu pobiera świadczenie rehabilitacyjne, nie przysługuje roszczenie o ponowne zatrudnienie” — wyrok z dnia 28 lipca 1999 r., sygn. akt I PKN 166/99, OSNAPiUS 2000, nr 21, poz. 782.

Na podstawie art. 53 § 5 w ciągu 6 miesięcy od rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn niezawinionych przez pracownika były pracownik może zgłosić swój powrót do pracy. Powinien to uczynić niezwłocznie po ustaniu przyczyn. Pracodawca jest obowiązany zatrudnić byłego pracownika „w miarę możliwości”, tzn. jeżeli dysponuje wolnymi miejscami pracy odpowiadającymi kwalifikacjom pracownika. Ponowne zatrudnienie następuje na podstawie nowej umowy o pracę.

Przepis ten stosuje się odpowiednio do pracownika pobierającego świadczenie rehabilitacyjne, jeżeli zgłosi on swój powrót do pracodawcy niezwłocznie po wyczerpaniu tego świadczenia, choćby nastąpiło to po upływie 6 miesięcy od rozwiązania stosunku pracy.

„Oceniając możliwości ponownego zatrudnienia pracownika, z którym umowa o pracę została rozwiązana, należy uwzględnić okoliczności dotyczące zarówno pracodawcy, jak i tego pracownika. Orzeczenie komisji lekarskiej o nieprzydatności pracownika do pracy na stanowisku zajmowanym przed rozwiązaniem z nim umowy o pracę może oznaczać brak możliwości ponownego jego zatrudnienia” (wyrok SN z dnia 12 stycznia 1998 r., sygn. akt I PKN 459/97, OSNAPiUS 1998, nr 22, poz. 656).

„Tym bardziej stawienie się pracownika w zakładzie pracy i zgłoszenie gotowości do pracy w okresie zwolnienia lekarskiego nie wywołuje skutku przewidzianego w art. 53 § 5 k.p.” (wyrok SN z dnia 9 września 1997 r., sygn. akt II UKN 219/97, OSNAPiUS 1998, nr 13, poz. 402). „Inaczej mówiąc, roszczenie o nawiązanie umowy o pracę nie powstaje, jeżeli przyczyna rozwiązania umowy (niezdolność do pracy) nadal trwa” (wyrok SN z dnia 9 kwietnia 1998 r., sygn. akt I PKN 36/98, OSNAPiUS 1999, nr 8, poz. 268).

„W razie niewykonania obowiązku z art. 53 § 5 byłemu pracownikowi przysługuje roszczenie o nawiązanie stosunku pracy oraz o odszkodowanie za okres pozostawania bez pracy od chwili zgłoszenia się do pracy w terminie określonym w powyższym przepisie. Podstawę prawną roszczenia odszkodowawczego stanowi art. 471 k.c. w zw. z art. 300 k.p.” (uchwała SN z dnia 10 września 1976 r., sygn. akt I PZP 48/76, OSNCP 1977, nr 4, poz. 65).

Podsumowując powyższe rozważania, powinna Pani zgłosić pracodawcy chęć powrotu do pracy. Najlepiej (dla celów dowodowych) dokonać tego na piśmie. Pracodawca powinien Panią zatrudnić w miarę możliwości. Jeśli więc okaże się, że nie ma już Pani stosunku pracy, należy upewnić się, że nie mogłaby Pani wykonywać innej albo podobnej pracy. Oczywiście pracodawca nie ma obowiązku zatrudnienia Pani na czas nieokreślony, więc musi się Pani liczyć z tym, że otrzyma Pani umowę o pracę na czas określony.

Jeśli pracodawca odmówi zatrudnienia Pani, przysługiwać Pani będzie roszczenie do sądu pracy, który oceni, czy odmowa była uzasadniona.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.