Zwolnienie lekarskie u nowego pracodawcy a prawo do zasiłku chorobowego

Prawo do wynagrodzenia w czasie niezdolności do pracy

Słowem wstępu, pracownicy, którzy nie świadczą pracy z powodu choroby, zachowują prawo do wynagrodzenia za okres czasowej niezdolności do pracy spowodowanej taką chorobą. Świadczenia te zostały określone w art. 92 Kodeksu pracy i tzw. ustawie zasiłkowej.

Podstawą będzie tu art. 92 Kodeksu pracy, którego odpowiedni fragment wklejam poniżej:

Artykuł 92 [Prawo do wynagrodzenia w czasie niezdolności do pracy]

„§ 1. Za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek:

1) choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego – pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu;

2) wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie ciąży – w okresie wskazanym w pkt 1 – pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia;

3) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów – w okresie wskazanym w pkt 1 – pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia”.

Wynagrodzenie chorobowe jest opłacane przez pracodawcę, a jeżeli niezdolność do pracy trwa łącznie dłużej niż kodeksowe 33 dni, wtedy począwszy od 34 dnia pracownikowi, będzie przysługiwał zasiłek chorobowy. Okres taki wylicza się, sumując poszczególne okresy niezdolności do pracy w danym roku kalendarzowym także, jeżeli pracownik zatrudniony był u kilku pracodawców.

Prawo do zasiłku chorobowego

Pracownik nabywa prawo do wynagrodzenia chorobowego po upłynięciu tzw. okresu wyczekiwania, który to okres w przypadku obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego (umowa o pracę) wynosi 30 dni, a zatem prawo do świadczeń pracownik uzyskuje po upływie 30 dni od momentu zatrudnienia. Tutaj jednak przewidziany został pewien wyjątek, zgodnie z którym do okresu wyczekiwania wliczają się również poprzednie okresy zatrudnienia, jeśli przerwa między nimi nie była dłuższa niż 30 dni.

O tym mówi wprost art. 4 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, której fragment wklejam poniżej:

Artykuł 4 [Prawo do zasiłku chorobowego]

„1. Ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego:

1) po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli podlega obowiązkowo temu ubezpieczeniu;

2) po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli jest ubezpieczony dobrowolnie.

2. Do okresów ubezpieczenia chorobowego, o których mowa w ust. 1, wlicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.

3. Od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego prawo do zasiłku chorobowego przysługuje:

1) absolwentom szkół lub uczelni lub osobom, które zakończyły kształcenie w szkole doktorskiej, którzy zostali objęci ubezpieczeniem chorobowym lub przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od dnia ukończenia szkoły lub uzyskania dyplomu ukończenia studiów, lub zakończenia kształcenia w szkole doktorskiej;

2) jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy;

3) ubezpieczonym obowiązkowo, którzy mają wcześniejszy co najmniej 10-letni okres obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego;

4) posłom i senatorom, którzy przystąpili do ubezpieczenia chorobowego w ciągu 90 dni od ukończenia kadencji;

5) funkcjonariuszom Służby Celnej, którzy przyjęli propozycję pracy na podstawie art. 165 ust. 7 i art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. poz. 1948, z późn. zm.) i stali się pracownikami w jednostkach organizacyjnych Krajowej Administracji Skarbowej”.

Przepisy przewidują jeszcze brak prawa do wynagrodzenia w przypadku zawinienia pracownika takiego jak choroba, która powstała w wyniku przestępstwa, nadużycia alkoholu, podejrzenia nosicielstwa zarazków choroby zakaźnej czy wykorzystywania zwolnienia do czynienia innej pracy zarobkowej. Tutaj zakładam jednak, że sytuacja tego nie obejmuje.

Zakładając zatem, że nie minęło 30 dni od poprzedniego okresu obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, a zgodnie z informacją z pytania nie minęło w Pani przypadku, to wynagrodzenie takie przysługuje.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy - Dz.U. 1974 nr 24 poz. 141

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.